Diversiteit: Duik in je ongemak

Ik begon een beetje research te doen, met mensen hierover te praten, een beetje te googelen en te lezen. Dit is mijn eerste post over het onderwerp, maar zeker niet de eerste versie. Daar zijn allerlei versies aan vooral gegaan, want wat ik vooral ontdekte: schrijven over diversiteit is niet zonder ongemak. Gelukkig zegt diversity expert Verna Myers: ‘You don’t get comfortable, before you get uncomfortable.’ Dus heb ik besloten in deze eerste post, te duiken in mijn ongemak.

Ongemak #1: Wat is diversiteit? En is diversiteit in uiterlijk een voorspeller tav diversiteit in perspectief? Zodra ik over diversiteit begon na te denken en te schrijven, begon ik me af te vragen: wat bedoel ik eigenlijk als ik diversiteit zeg? Nou, ik bedoel dat ik een grotere variatie aan perspectieven wil voor onze beweging. Ik wil meer verscheidenheid in mensen als het gaat om culturele achtergronden, leeftijden, geslacht, seksuele geaardheid, fysieke gesteldheid (gezond en mensen met een handicap/aandoening), welvaart, opleidingsniveau. Waar het mij om gaat, is dat ik een variatie aan levenservaringen wil, zodat we een completere afspiegeling van de samenleving krijgen in onze beweging en daarmee een beter begrip van onze samenleving. Van wat het kan betekenen om te (over)leven in onze samenleving. En daarmee wat we agenderen, hoe we praten en hoe we mensen/Rotterdammers benaderen. Bovendien wil ik meer uiteenlopende perspectieven aan tafel op het moment dat we een lastig probleem moeten tackelen. Maar hoe ga je aan de slag hiermee? In hoeverre zijn deze verschillende perspectieven aan iemand af te lezen? En in hoeverre is een afwijkend uiterlijk (bijvoorbeeld een andere huidskleur) daadwerkelijk een voorspeller voor een andere levenservaring of een ander perspectief?

Ongemak #2: Door naar diversiteit te streven, heb ik het idee dat ik juist mensen buiten sluit. Een heleboel van bovengenoemde variabelen zijn niet aan mensen af te lezen. Hoe weet je wat iemand zijn seksuele geaardheid is en moet je überhaupt iemand daarop benaderen? Ben je dan juist niet discriminerend bezig? Dit is een groot ongemak van werken aan diversiteit, merk ik. Omdat je over verschillen in mensen praat, benadruk je juist steeds weer de verschillen. Stadswerker, het medewerkersmagazine van de Gemeente Rotterdam, dat het septembernummer wijdde aan diversiteit en inclusiviteit, erkent dit ook: ‘Want wie zoekt naar verschillen, ontkomt er niet aan verschillen te benoemen en dus in hokjes te denken. Tegen sollicitanten die teams extra verrijken, omdat ze bijvoorbeeld Antilliaans of vrouw zijn, zeg je namelijk óók dat ze Antilliaans of vrouw zijn.’ Dit voelt heel ongemakkelijk en tegengesteld tot wat je wilt bereiken, maar ik denk dat het gewoon een tijdje noodzakelijk is, totdat meer diversiteit in groepen of in ieder geval in onze beweging, de norm is. Maar ik zou hier graag je mening over horen.

Ongemak #3: Wanneer zeg ik diversiteit en wanneer inclusiviteit? Zodra ik me begon te verdiepen in diversiteit, werd mij gezegd dat het al niet meer zo heet. Dat je nu ‘inclusiviteit’ moet zeggen. Abigail Norville, HR-directeur bij de Gemeente Rotterdam zegt in Vers Beton: ‘Diversiteit staat leuk op de foto, maar inclusie gaat veel verder.’ Wat is dat dan? Veel verder? Wat bedoelt ze daarmee? En trouwens, ik vind in deze fase van onze beweging het woord diversiteit eigenlijk wel fijn. Juist omdat het werkt als een foto. Een foto die laat zien dat het bij onze beweging nog niet erg divers zou zijn. Verre van zelfs. En dus vind ik het een goed woord om de komende tijd te gebruiken. Norville citeert in hetzelfde interview in Vers Beton ook de Amerikaanse diversiteitsexpert Verna Myers, die zegt: ‘Diversity is being invited to the party. Inclusion is being asked to dance.’ Om te beginnen wil ik de komende tijd vooral focussen op het uitnodigen. Maar wel met de bedoeling om samen te dansen!