Door Esther Barfoot

Net als Boat magazine tooit Delayed Gratification zich met een veelzeggende titel, vertaald: Uitgestelde Bevrediging. Daarnaast draagt het blad de ondertitel ‘The Slow Journalism Magazine’, plus de komische pay off: ‘Last to breaking news’.

Maar brengen Slow Journalism-bladen zoals Delayed Gratification mij iets wat ik in de mainstream media mis?

 

Ieder nummer van Delayed Gratification blikt terug op internationale gebeurtenissen van het afgelopen kwartaal, waarbij elke maand een derde van het magazine bestrijkt. Verspreid over de maand worden van dag-tot-dag de belangrijke gebeurtenissen uitgelicht. Iedere maand kent zijn ‘Moment that mattered’, een rubriek waarin een betrokkene of een specialist terugblikt op een historische gebeurtenis van die maand. Ook andere highlights worden uitgewerkt in interviews, reportages, analyses, etc.

 

Het meisje met het zuurstofmasker
Het uiterlijk van Delayed Gratification lijkt enigszins op dat van Boat magazine; hetzelfde compacte formaat en hetzelfde matte papier. Maar waar Boat magazine kiest voor een stoere, ‘less is more’-look, viert de vormgever van Delayed Gratification een feestje. Niet alleen zijn de pagina’s stampvol, de opmaak is ook uitermate gedetailleerd met labels, pijltjes en kaders. Maar de ‘look & feel’ is actueel. De cover van het nummer dat ik in handen heb (#1 2012, over het laatste kwartaal van 2011), vind ik beeldschoon. Het meisje met het zuurstofmasker, geschilderd door voormalig streetart-kunstenaar Eelus, heeft eigenlijk niets te maken met de Occupy-beweging, maar sluit er qua gevoel naadloos op aan.

 

Mooie achtergrondartikelen
De kleurrijke infographics in het magazine springen er uit. Al zijn ze vooral visueel aantrekkelijk; de informatie is er niet altijd makkelijk uit te filteren. In een interessante infographic zijn alle vrouwelijke premiers en staatshoofden ter wereld op een rijtje gezet. 23 zijn het er (ik weet niet of ik nou tevreden of teleurgesteld moet zijn). Mooie observatie van de redacteur is dat 26 procent van deze vrouwen de bijnaam ‘Iron Lady’ hebben gekregen. Verder is de verstrekte informatie een beetje willekeurig.

 

Mooie achtergrondartikelen zijn ook: het artikel over de chilipeper-wedloop die schijnbaar wereldwijd gaande is (wie kweekt de heetste), de analyse van de overlevingskansen van het Engelse ‘up yours’-gebaar, dat het af dreigt te leggen tegen de opgestoken middelvinger. En de reportage over het Occupy-kamp op de slaperige universiteitscampus van Davis in Californië.

 

Analyses die extra gerijpt zijn
De onderwerpen die Delayed Gratificationuit het nieuwsaanbod van het afgelopen kwartaal pikt, zijn origineel en de artikelen zijn goed geschreven, maar iets knaagt. Ik ben niet helemaal overtuigd dat deze artikelen niet in de weekendbijlage van een kwaliteitskrant hadden kunnen staan. Doordat Delayed Gratification zichzelf The Slow Journalism magazine noemt, verwacht ik nog sprankelender verhalen en analyses die extra gerijpt zijn ten opzichte van die in de ‘snellere’ media. Maar eerlijk gezegd vind ik in NRC Next of op de website van The Guardian minstens zo originele en in ieder geval scherpere stukken. De wow-factor waarop ik had gehoopt, voel ik niet.

 

Ze moeten nog meer schitteren
Om echt iets toe te voegen aan de mainstream media denk ik dat deze Slow Journalism-bladen (ook Boat magazine) nóg iets meer moet schitteren. Misschien is het onterecht, maar ik verwacht toch een extra rechtvaardiging voor het feit dat ze schrijven over onderwerpen van drie maanden (of langer) geleden die hun urgentie lijken te hebben verloren. Ze moeten dit dus beter doen dan de ‘snelle’ media. Of het nu gaat om accuraatheid, levendigheid, vertelkracht, diepgang of analyse; als Slow Journalism echt een journalistieke stroming van betekenis wil worden, moet ze op al deze vlakken de andere media vér overtreffen. Ik hoop dat het lukt, want de ambitie heeft mijn sympathie.

 

Dit artikel verscheen eerder op Bedrijfsjournalistiek.nl